Pochodzenie białych ludów Europy – prawdziwi potomkowie Ariów

Genealogia na podstawie najnowszych badań haplogrupy Y-DNA


Co naprawdę wiemy o pochodzeniu ludów Europy? Okazuje się że bardzo niewiele, gdyż dotychczasowa wiedza opierała się głównie na założeniach wyciągniętych z niewielkich pozostałości po dawnych kulturach, badaniach czaszek i na podstawie języka. Ten ostatni element bardzo dużo nam mówi o pochodzeniu narodu, ale niekoniecznie w skład danych narodów musi wchodzić jeden lud. Czy obecni Polacy to Słowianie, a Niemcy to Germanie, a jeśli tak, to skąd się oni wzięli, czy naprawdę są potomkami Ariów, tak jak twierdzili naukowcy III Rzeszy?
Badania przeprowadzone w ciągu ostatnich trzech lat okazały się prawdziwą rewolucją. W męskim chromosomie Y zapisują się wszystkie historyczne zmiany – mutacje, którym podlegał dany osobnik. Dlatego, każdy męski potomek dziedziczy DNA z zapisaną historią dzięki której można ustalić z jakich kolejnych grup się wywodzi, a nawet, jaki procent mutacji występował na pokolenie, co pomaga w obliczeniu, kiedy dana grupa powstała. Na podstawie ilości i rozmieszczenia tych mutacji ustalono poszczególne haplogrupy* i oznaczono je literami łacińskiego alfabetu od A do T, oraz cyframi i małymi literami w przypadku kolejnych podgrup.
Pierwszą podstawową haplogrupę występującą u pierwszych ludzi (ok. 70000 - 200 000 p.n.e.) oznaczono A. Kolejne jej mutacje zamieszkiwały Afrykę aż do pojawienia się haplogrupy C/F ok. (70.000 lat temu) której potomkowie zamieszkują obecnie Azję wschodnią, południowo-wschodnią i środkową, oraz jako Aborygeni Australnię, oraz pierwotna ludność na wyspach Polinezji i częściowo w Amerykach. Nasz przodek wyłonił się w Afryce jako haplogrupa F i ok. 60.000 lat temu przechodząc przez Morze Czerwone do Azji dał początek prawie 90% pozaafrykańskiej ludności świata. Następnie wydzieliło się z niej parę grup, (w tym Cyganie) oraz jedna haplogrupa zespolona IJK, z której wyodrębniła się IJ – pierwsze europejskie cywilizacje (45 000 lat temu). Długo przed Wielkim Zlodowaceniem tworzyła przedlodowcowe kultury na naszym kontynencie.

Pierwsza i prawdopodobnie jedyna, powstała w Europie haplogrupa I dała początek dwóm, dość licznie występującym do dzisiaj grupom. I1 (powstała 6000 p.n.e, 3375 p.n.e pojawiła się w krajach skandynawskich) – zasiedlająca obecnie Skandynawię, Anglię, Niemcy i w małych ilościach zachodnią i północną Polskę oraz kraje bałtyckie. Ok. 1000 p.n.e. haplogrupa ta wzięła istotny udział w etnogenezie Pragermanów.


Natomiast druga, I2 zapoczątkowana w południowo-wschodniej Europie podzieliła się na parę podgrup. Pierwsza z nich, mająca około 8.000 lat to obecni Sardyńczycy i Baskowie. Druga, najliczniejsza - I2a2 zamieszkuje Chorwację i Bośnie-Hercogowinę (ok. 50%). Występuje również w Albanii, północnej Grecji, Bułgarii, Rumunii, Ukrainie i południowo wschodniej Rosji co czyni ją dość częstą wśród narodów określanych jako Słowianie Południowi i Słowianie Wschodni. Jednak, Słowianie przybyli z Azji pojawili się wcześniej na Bałkanach niż prawdopodobnie wyłoniła się ta podgrupa.
Z tej samej haplogupy IJK która dała początek pierwszym Europejskim kulturom wyodrębniła się na Półwyspie Arabskim J – dzieląc się na J1 i J2. Ta pierwsza (ok. 20 000 lat temu), wyróżnia szczególnie narody semickie: żydów i Arabów. Wśród nich zagęszczenie haplogrupy J1 dochodzi aż do 70% (na Pł. Arabskim). W Europie południowej występują w zagęszczeniu od kilku, do kilkunastu procent. W Polsce ok. 2,5%. Prawdopodobnie wynika to z niezwykłej dbałości żydów o czystość rasową. J2, powstała 18000 lat temu na Bliskim Wschodzie najgęściej zaludniając Liban i Syrię.

Haplogrupa R, najmłodsza, stanowi wierzchołek drzewa genealogicznego ludzkości, a jej podgrupy odznaczają się największą liczbą mutacji. Dominuje nad pozostałymi swoją liczebnością i dokonaniami cywilizacyjnymi. Powstała 27.000 lat temu (do dziś nie ustalono gdzie dokładnie), dała początek dwóm wielkim gałęziom szczególnie ważnym dla Europy – R1a, wyróżniająca głównie ludy słowiańsko-bałtycko-aryjskie i R1b, najpopularniejsza wśród zachodnioeuropejskich ludów (zwana atlantycką, celtycką).


Starsza z nich R1a powstała około 21.000 lat temu w środkowej Azji. Z której, po kolejnych mutacjach, wyodrębniła się największa, indo-słowiańska haplogrupa R1a1a. Dokładne pochodzenie grupy jest wciąż dyskutowane.
Według pracy hinduskich badaczy ze stycznia 2009, grupa R1a1 (która dała początek R1a1a) wyłoniła się w północnych albo środkowych Indiach ok. 18.400 lat temu. Tam też miałaby powstać R1a1a która stanowiła najwyższą kastę – braminów (obecnie w Indiach ok. 100 milionów ludzi należy do tej haplogrupy). Do dzisiaj 72% tej kasty stanowi haplogrupa R1a1a, czyli bezpośredni potomkowie legendarnych Ariów. Z nich właśnie mieliby się wyodrębnić późniejsi Słowianie którzy wyruszyli na podbój Europy. Co ciekawsze, to właśnie Ariowie wprowadzili w Indiach podział, który przerodził się w kasty, aby uniknąć mieszania ras, gdyż odznaczali się od tubylców jasną karnacją.
Druga teoria rosyjsko-amerykańskiego uczonego A. Klosowa (częściowo wspierana badaniami innych genetyków) mówi że indo-słowiańska haplogrupa R1a1a powstała najprawdopodobniej w południowej Syberii, w pobliży Chin 20.000 lat temu. Teoria potwierdza się, na obszarach północnych prowincji takich jak: Liaoning, Gansu i Sinciang stwierdza się dość znaczne zagęszczenie R1a1a, co ciekawsze u większości plemion zamieszkujących te tereny istnieje przekonanie o ich obcym pochodzeniu, z poza Chin. A wśród ludności Sinciang zaobserwować można pojedyncze osobniki o niebieskich oczach, jasnych włosach bądź lekko europejskich rysach twarzy. Zadziwiające jak długo w tych ludach utrzymały się geny recesywne. Geny naszych przodków są spotykane wśród wielu ludów Azji u których z założenia nie powinny występować, a mimo to niewielki odsetek haplogrupy R1a i jej podgrup widoczny jest w jasnookich mieszkańcach (a nieraz i blondwłosych) takich krajów jak Pakistan, Afganistan, Iran, Indie a nawet Chiny (www.pastmist.wordpress.com). Dalej, badania wskazują, że część populacji z południowej Syberii wyruszyła przez północnowschodnie i środkowe Chiny do Indii. Swoją ekspansję na terenach południowej i południowo zachodniej Azji przeprowadzili w okresie od 7125 (Indie Pd.) do 3750 lat temu (Półwysep Arabski).
Część pozostała w Syberii być może tworzyła niektóre z kultur archeologicznych na tych ziemiach. Natomiast druga duża grupa która opuściwszy swoją kolebkę udała się na zachód, na Bałkany (11.650 lat). Tam osiedlili się na długi czas, bo dopiero po ok. 4-5 tys. lat rozeszli się po Europie oraz na wschód, za Ural gdzie z kultury Sintaszta i Andronowo uformowała się populacja Ariów która ruszyła na Półwysep Indyjski podbijając żyjące tam plemiona o śniadaj karnacji. Zgadza się to z datowaniem językoznawców i archeologów według których inwazja Ariów z północy miała miejsce w połowie drugiego tysiąclecia p.n.e. Wynika z tego, że to nie my przywędrowaliśmy jako ich potomkowie z Azji, ale należymy do tej samej grupy która wspólnie, przez długi czas mieszkała na Bałkanach. Aby jeszcze jaśniej przedstawić kim byli historyczni Ariowie, przytoczę fragment nt. ich wyglądu:
„Najdawniejsze wiadomości o wyglądzie Ariów pochodzą z okresu ich inwazji na Grecję oraz z czasów ich najazdu na północne Indie. W przekazach starogreckich oraz staroindyjskich, opisujących te zdarzenia, Ariowie są przedstawiani jako herosi o jasnych włosach i jasnych oczach. Obok barwy włosów i oczu równie ważnym wskaźnikiem służącym do określenia różnic rasowych jest wskaźnik szerokościowo- długościowy głowy, zwany wskaźnikiem głównym.[…] Jak wynika z przeprowadzonych badań starożytni Ariowie byli populacją pośredniogłową, jasnowłosą i jasnooką, o szerokiej lub średnio szerokiej i dość krótkiej twarzy oraz niskich lub średnich oczodołach. Taki typ rasowy Ariowie reprezentowali sobą, gdy w epoce neolitu i brązu oraz wczesnej epoce żelaza podejmowali swoje wielkie wędrówki z Azji centralnej na zachód i południe.”
Co do tego, że Ariowie byli ludem spokrewnionym ze Słowianami nie ma wątpliwości. Tak samo, świadczą o tym niezwykłe podobieństwa kulturowe miedzy Słowianami a Ariami – dawne języki słowiańskie bardzo podobne są do sanskrytu (który był używany tylko przez dwie najwyższe kasty), również religia zawiera w sobie wiele podobieństw, między innymi: charakterystyka, nazewnictwo i przedstawienie bóstw (Świętowit z czterema twarzami i wieloma rękami tak jak hinduski Brahma) oraz w obydwu przypadkach wiara w reinkarnację.
Wracając do Słowian którzy pozostali w Europie, dotychczas zakładało się że kolebką wszystkich Słowian jest Ukraina, oraz przywędrowali on na te tereny dopiero ok. V w. n.e. Wiemy już, że pojawili się znacznie, znacznie wcześniej, być może takie założenie powstało, ponieważ to co znamy jako kulturę słowiańską wykształciło się dużo później, a częściowo była to propaganda siana przez zachodnich badaczy (zwłaszcza w czasach szowinizmu Niemieckiego). Lud R1a1a mieszkający na Bałkanach wyruszył w kilka stron Europy: 4750 lat temu dotarł do Rosji i Ukrainy a 4700 lat temu zamieszkiwał ziemie niemieckie! Wcześniej, niż podgrupa I1 starej, europejskiej haplogrupy I, która dotarła tam ponad 1200 lat później. Zabawne wydaje się w tej sytuacji, przekonanie Niemców iż Germanie byli dużo wcześniej na ziemiach europejskich niż Słowianie. Do Polski przybyli 4550 lat temu gdzie wyodrębnili własną grupę, której największy odsetek występuje wśród dzisiejszych Polaków – R1a1a1a7. Dziś ze wszystkich narodów europejskich, najwyższy odsetek ludności słowiańskiej (R1a1a) występuje w Polsce - 56.5%. To głównie tutaj prawdopodobnie rozwinęła się kultura czysto słowiańska. Również na Ukrainie, Białorusi i Rosji do dziś ok. 50% stanowią ludzie z ta haplogrupą. W Czechach i Słowacji Słowianie pojawili się 4125 lat temu i obecnie żyje ich tam ok. 30-40%. Na Węgrzech to 32% populacji.


Co ciekawsze, ludy skandynawskie jedyne powiązanie z Ariami mają właśnie dzięki Słowianom którzy stanowią prawie 30% ich populacji, (podczas gdy haplogrupa I1 to 42% w Szwecji i 36% w Norwegii) i dotarły tam 3825 lat (Norwegia) i 3375 lat temu (Szwecja), czyli przed haplogrupą nordycką (która pojawiła się tam ostatnia) i trzecią składową grupą Skandynawów – atlantycko-celtycko-germańską.

Drugą podgrupą haplogrupy R jest R1b która wydzieliła się z ojcowskiej R1 około 16.000 lat temu (jeśli nie wcześniej) zapewne w środkowej Azji lub południowej Syberii. Gdzie następnie wyłoniły się R1b1b1 i R1b1b2 obserwowane dzisiaj wśród plemion Azji (więcej R1a1a1). Druga z nich, w czasach neolitycznych (7000 p.n.e) wędrowała przez Kaukaz, Anatolię, by wstąpić do Europy (ok. 4800-4600 lat temu) przez Grecję, Italię i w głąb kontynentu Nadreniem aż po Wyspy Brytyjskie i Półwysep Iberyjski dała początek wszystkim europejskim podgrupom R1b. Część z nich wędrowała bardziej na południe, przez Liban, Palestyną (ok. 3500 p.n.e.) i Bliski Wschód (3200 p.n.e.) pojawiając się w Afryce Subsaharyjskiej w okolicach Czadu, Kamerunu i Algierii (1875 p.n.e). Jednak, ludy z haplotypem R1b1b2 nie przybyły do Europy jedną droga, napływali w grupach różnymi szlakami, w różnym czasie. Część napłynęła nawet z Ruskiej Równiny gdzie pojawili się już ok. 4775 p.n.e. Długa migracja ludności atlanto-celtyckiej przez wysoko rozwinięte tereny na Bliskim Wschodzie, w Azji Mniejszej i Półwyspie Bałkańskim oraz kontakty ze spokrewnioną grupą europejskich Słowian (R1a1a1 i R1a1a7) rozwijającymi się od Krety i Bałkanów po Polskę i najbliższe ziemie znacznie przyśpieszyły rozwój cywilizacji celtyckiej w Europie i stworzenie (wcześniej niż u Słowian) organizmów państwowych. Podczas rozmieszczania się po Europie wydzieliły się dwie podgrupy: germańska (a dokładniej zgermanizowana, 4175 p.n.e) R1b1b2a1a1-U106 i celtycka R1b1b2a1a2-P312. Pierwsza podgrupa pochodząca z ośrodków kultury halszyckiej zajmując nadmorskie tereny przy Morzu Północnym i zachodnim Bałtyku na skutek zlania się z grupą bałycko-nordycką (haplogrupy I1 i I2b) przeszła proces germanizacji. Inne grupy celtyckie udały się na Niderlandy (Flamandowie 4150 p.n.e.), do Italii (Celtowie alpejsko-italscy 4125 p.n.e), Irlandii (3800 i 3350 p.n.e.), na Półwysep Iberyjski (Baskowie, Iberowie - 3625 p.n.e) i do Brytanii (2400 p.n.e.).


Ostatnią, (białą) zamieszkującą Europę haplogrupą, zupełnie nie związaną z powyższymi grupami jest haplogrupa ludów ugrofińskich – N1c1 najliczniej wystepująca w Finlandii - 58,5%, na Litwie 42%, Łotwie 38% i Estoni 34%. Halpolgrupa N narodziła się w północno-wschodniej Azji ok. 15.000-20.000 lat temu, a powstała z niej N1c1 pojawiła się w południowej Syberii ok. 12.000 lat temu i północno-wschodniej Europie ok. 10.000 lat temu. U współczesnych Bałtów niemal po równo występuje N1c1 z R1a1a co czyni ich mieszanką kultury Uralskiej i Słowiańskiej.

*Hapologrupa - w genetyce to grupa podobnych ze względu na wspólne pochodzenie haplotypów, czyli serii alleli genów położonych w specyficznym miejscu na chromosomie. (wikipedia)

Żródła:
http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/polacy.htm
http://www.eupedia.com/europe/origins_haplogroups_europe.shtml
http://www.eupedia.com/europe/european_y-dna_haplogroups.shtml
http://pastmist.wordpress.com/
http://www.tworca.org/slowianie.html

Artykuł w wersji PDF